Een nostalgische terugblik op retro LEGO® computergames uit de jaren 90

Kinderen van tegenwoordig. Ze hebben geen idee hoe goed ze het hebben. Tenminste wat LEGO® videogames betreft.

Ik leg het je even uit.

Beeld je een kind in. Zijn naam is Billy. Billy’s eerste ervaring met LEGO videogames was LEGO Marvel Super Heroes. Billy zit lekker op de bank. Zijn geluk kan niet op terwijl hij als Iron Man of Hulk of Spiderman op verkenning is in Manhattan, met in zijn achterhoofd de gedachte “Ik weet zeker dat LEGO videogames makkelijk waren om van te genieten, hahahaha.”

Nou, wees daar maar niet zo zeker van, denkbeeldige knul die we ons net ingebeeld hebben.

Je zit op een stenen troon die ONS heel wat bloed, zweet en tranen gekost heeft om te bouwen. Wij, die honderden jaren geleden, eind jaren 90, duizenden uren de originele LEGO videogames gespeeld hebben. Een prehistorisch tijdperk, toen ‘intuïtieve gameplay’ even vreemd in de oren klonk als fidget spinners of bakwedstrijden op televisie.

En weet je wat, Billy? We vonden het fantastisch. We stonden er meer versteld van dan jij, met je graphics en games die niet constant vastlopen, je ooit zou kunnen inbeelden.

Vier samen met ons de 25e verjaardag van LEGO Games en maak kennis met drie van de meest iconische (en beruchte) eerste LEGO videogames.

LEGO Racers (1999)

Nou, Billy. Je *denkt* misschien dat je weet hoe een goede racegame eruitziet ... Responsieve besturing, geweldige graphics, realistische natuurwetten enz.

Maar je zit er zo ongelofelijk naast dat het eigenlijk best wel gênant is.

Omdat de beste racegame aller tijden nou juist geen van die dingen had.

In LEGO Racers moet je het opnemen tegen de ‘grootste racekampioen’ van Legoland – de Rocket Racer, die zo getalenteerd is dat hij pas tegen iemand wil racen wanneer die zes personages heeft verslagen, waaronder Floris de Vleermuisridder, Johnny Thunder en Gypsy Moth.

Klinkt dat logisch? Dat hoeft ook niet Billy, dit is het Wilde Westen van computergames uit 1999, KOM OP.

Je kon er alles aanpassen, wat je van een LEGO game ook zou verwachten. Je kon je auto elke vorm geven die je maar wou en hem versieren met LEGO accessoires. Ik weet dat dit voor jou niet veel voorstelt, Billy, aangezien jij € 5000 van je ouders uitgeeft aan een armbandje om aan je virtuele pistool te laten bungelen. Maar toen wij jong waren konden we ons geluk niet op.

Je wilde je personage een robothoofd geven? Tuurlijk. Een cowboyhoed? Geen probleem. Een houten been? Eigenlijk gewoon onbeschoft om dat niet te doen. Je kon zelfs de gezichtsuitdrukking op het rijbewijs van je personage veranderen (!!!)

Uren plezier. Echt letterlijk: er gingen uren voorbij voordat je de game zelfs maar gespeeld had ...

De races zelf waren een mix van totale chaos, gekmakende gameplay en de uiterste verslaving die de LEGO games van dit tijdperk typeerden. En dan de boosts ... Die waren echt legendarisch. Met de beste ervan kon je via een tijdportaal meteen tot halverwege de baan teleporteren. We zouden er alles voor geven om dat ook in het echte professionele racen te zien te krijgen. Hop, Wetenschap, tijd om de handen uit de mouwen te steken!

LEGO Island (1997)

Waar anders te beginnen dan met de eerste LEGO computergame?

De meeste computergames tot 1997 waren van die rare ‘klik-en-mikavonturen’ waarvan je niet eens besefte dat ze educatief waren tot je tien jaar later badend in het zweet wakker werd en je je verraden voelde.

Maar LEGO Island ... Dat was een 3D-wereld die je door de ogen van je personage beleefde en waar je OVERAL WAAR JE MAAR WILDE kon gaan (of toch binnen de grenzen van een bepaald eiland). En er waren VIJF personages om mee te spelen! Dat is pas luxe!

Het verkennen was fantastisch – vooral door de vreemde eilandbewoners die je voortdurend tegenkwam en die er alleen leken te zijn om je komische sketches voor te schotelen, wat meestal inhield dat ze zichzelf uit elkaar haalden. De pijn moet ondraaglijk geweest zijn ...

Het ‘verhaal’ bestond uit minigames rond het eiland – van rijden met sleeptrucks tot varen met jetski’s – die soms chaotisch goed en dan weer chaotisch kwaad waren. Maar het onbetwistbare hoogtepunt van de game was toen je ontdekte dat er ook een echt plot was. Er was een minigame waarin je pizza’s moest bezorgen aan de gevangen ‘Brickster’, die ... *kijkt op aantekeningen* ... de dampen van de pizza’s gebruikte om zijn cel open te breken.

En ja, Billy, we vonden de game leuk genoeg om dat blindelings te accepteren.

Er volgde een helikopterachtervolging waarin je pizza’s op de Brickster schoot om te voorkomen dat hij het eiland verwoestte. Ja, pizza’s – net dat wat hem letterlijk hielp ontsnappen. En nu komt het mooiste.

Als je faalde, faalde je ook echt. Er is een *werkelijk* angstaanjagende, nachtmerrie-opwekkende scène, waarin al die eilandbewoners die je hebt leren kennen en liefhebben ... IN WANHOOP HUILDEN terwijl hun levenswerk om hen heen in puin lag. De Brickster schreeuwde boven het gejammer uit: “HET IS VAN MIJ, ALLEMAAL VAN MIJ.”

10/10

LEGO LOCO (1998)

Deze treinsimulator is hier vooral opgenomen wegens de absoluut verbijsterende graphics in de inleidende cutscene, met een griezelige, kwaadaardig zwevende mensenhand (uiteraard) die vastbesloten leek minifiguren lastig te vallen die een treinongeluk probeerden te voorkomen.

Wie zou zoiets nu doen, Billy?

De gameplay kon deze geweldige introductie – misschien niet geheel onverwacht – niet helemaal waarmaken. Het doel was dorpen te bouwen, ze te bevolken en via treinen ansichtkaarten te versturen. Maar na een tijdje kwam het er eigenlijk op neer dat iedereen gewoon steeds geïrriteerder wordende minifiguren oppakte en dropte op plaatsen waar ze niet wilden zijn.

Dus, Billy, om de eerdere vraag – “Wie zou zoiets nu doen?” – te beantwoorden:

Nou. Wij. Wij deden dat.

Wil je meer gamegerelateerde grootsheid? Dit jaar vieren we 25 jaar LEGO Games met geweldige podcasts, leuke weetjes en meer ...